Weemoed

Vanaf het bankje bij de zee
kijkt de oude man naar een kind
en voelt dat iets hen bindt
iets dat ze delen met z’n twee

Het is een vlaag van nostalgie
waarin hij ineens verdwaalt
en die hem bepaalt
bij verloren levensharmonie

Hij herkent zich in het kind
dat zandkastelen maakt
en speelt met schelpen die ’t vindt

daar op dat bankje bij de zee
ziet hij wat hij van lieverlee
is kwijtgeraakt.

Henk Vaessen, Dorpsdichter Putten