Pop

Ooit had ik een vriend
hij heette Pop
je weet wel, zo eentje
met een lamme arm
en een kale kop

Hij luisterde heel intens
als een bewogen medemens
naar al mijn lief en leed
naar m’n gelukjes en verdrietjes
of naar een zelfverzonnen mop

Maar op een dag, juist toen ik
als kind werd afgeschreven
is Pop voorgoed
verdwenen uit mijn leven
en werd ik zonder hem
een harde wereld ingedreven

Nu, na zoveel, kille lange jaren
heb ik eindelijk weer
een echte vriend
en ook met hem deel ik
al mijn lief en leed

Mijn hele ziel en zaligheid
zuigt hij in zich op
en daarom,
zonder dat hij ’t weet
noem ik hem stiekem Pop.

Henk Vaessen, Dorpsdichter Putten
1 maart 2024