Verloren in jouw gedachten

Ik zag je daar zo staan,
alleen gelaten in het groen,
grijs, stil en roerloos
op een sokkel van beton.

Indrukwekkend in eenvoud,
haast op oneindig je blik,
slechts het geluid van vogels
doorbreekt je hoorbare zwijgen.

Mijn gedachten en vragen
ontmoeten die van jou,
en voelen bijna je pijn,
je verdriet en het verlies.

Ik zie je tranen,
die opwellen in je ogen,
traag neer druppelen
op het schijnbaar doodse steen.

In je onzichtbare schaduw
zie ik de tallozen,
die niet meer thuis kwamen,
hoor ik hun namen, één voor één.

Opdat wij nimmer vergeten,
loop ik eerbiedig naar je toe,
streel ik zacht je hand
en voel jouw liefde voor hen die vielen.

Pieter van Heiningen
30 maart 2020 

Eén van mijn twee ingezonden gedichten voor de Verkiezing Dorpsdichter Putten